Prawo pracy w Holandii - CAO
Zaktualizowano: 3 lis 2021
Przy podejmowaniu pracy w Holandii niezbędne jest wcześniejsze zapoznanie się z kulturą i regulacjami rynku pracy, warunkami jakich możesz wymagać oraz prawami pracownika i pracodawcy. Takie informacje można odnaleźć w CAO danego sektora (lub firmy, w której szuka się zatrudnienia).
CAO (Collectieve Arbeidsovereenkomst - Układ Zbiorowy Pracy) to dokument regulujący przepisy zatrudnienia pracownika tymczasowego zawarty między pracodawcą a przedstawicielami związków zawodowych. Wyróżnia się charakterem wspólnotowym, ponieważ dotyczy wszystkich pracowników danego sektora lub danej firmy. Określa warunki zatrudnienia, porusza kwestie wynagrodzenia, prawa urlopowego (w tym urlopu macierzyńskiego), warunków emerytury oraz określa postanowienia w zakresie norm zakwaterowania. To dokument równie ważny co umowa o pracę.
CAO odnosi się do firm (np. Action, Jumbo) oraz konkretnych sektorów - np.: agrarnego, ochrony, finansowego, budowlanego, handlowego, portowego, ICT, kultury i mediów, rządowego, przemysłowego, transportu i logistyki, sportowego, wycieczkowego, przemysłu spożywczego, opieki zdrowotnej, czy usług biznesowych.
Postanowienia zawarte w Układzie muszą być przestrzegane przez obie strony. Regulacje CAO jednoznacznie wskazują na obowiązki pracowników i pracodawców oraz determinują terminowość wypłat i właściwą wysokość wynagrodzeń. Sprzyja to minimalizowaniu konfliktów między pracownikami, pracodawcami i agencjami i znacząco podnosi kulturę pracy tymczasowej.
Tak naprawdę bez CAO pracownik posiada jedynie minimalną ochronę prawną. To właśnie pracownik jako pierwszy odczuwa nieprzestrzeganie zasad CAO przez swojego pracodawcę. Jeśli tak się dzieje, dla swojego dobra i dobra współpracowników, jest zobligowany zwrócić uwagę pracodawcy. W takiej sytuacji może zostać poparty przez radę zakładową i osoby zarządzające w danej firmie. Pracownicy mogą również zwrócić się o pomoc do związków zawodowych, np. FNV (największy w Holandii). Mediacje z holenderskimi związkami zawodowymi lub radami związkowymi mogą skutecznie w imieniu pracowników prowadzić również agencje rekrutacyjne.
CAO dzieli się na:
1. CAO ABU, które dotyczy ogólnie pracy tymczasowej. Z tego względu jest rozszerzone o konkretne postanowienia związane z normami zakwaterowania, wsparciem socjalnym oraz bezpieczeństwem.
2. CAO NBBU dotyczy agencji zatrudnienia zrzeszonych w Holenderskim Związku Pośredników i Agencji Pracy Tymczasowej (Nederlandse Bond van Bemiddelings- en Uitzendondernemingen – NBBU). Koncentruje się na małych i średnich przedsiębiorstwach.
Jeśli agencja nie podlega pod żadną z dwóch agencji parasolowych, to automatycznie podlega pod CAO ABU. Główne różnice między CAO ABU a NBBU to przede wszystkim długość trwania tzw. faz pracy. System fazowy to niezwykle ważny temat, który zasługuje na omówienie w osobnym artykule.